Džimi Breslin i Pit Hemil (Jimmy Breslin i Pete Hamill). Legende američkog, njujorškog novinarstva 20. veka, kolege i ljupki rivali.
Dva stila pisanja jedinstvenog autorskog pečata. Ostavili su srce na pisaćim mašinama, pišući o životu, ljudima, udarajući temelje istraživačkom novinarstvu. Njihovi mnogobrojni članci imali su ogroman uticaj na ondašnje ulice Njujorka, koje su bili njihove oči i uši.
Preskačući oficijelno školovanje (Hemil je napustio prestižnu Ridžis školu na Menhetnu sa 15 godina kako bi bio šegrt u bruklinskom brodogradilištu), za učiteljicu su odabrali ulicu, koja im je donela iskustvo, postavši im glavni i stalni izvor informacija.
Tražili su i pronalazili “priče iza priča”, serviravši ljudima gorku istinu, slatke nade, kroz slobodne, autentične priče, praćene brutalnom istinitošću. Njihov rad doticao se i sporta, umjetnosti, glazbe, ratnih događanja. Tada posebno intrigantnu profesiju podigli su na zasluženi pijedestal.
Dokazali su moć pojedinca koji se nalazi iza pisaće mašine štiteći interese nižih slojeva, boreći se protiv rasne diskrimancije, empatišući sa sudbinama osoba obolelih od AIDS-a, režiravši promjene na ulicama svog grada, dajući slobodu i pravdu onima kojima je ona bila oduzeta, dok su verbalnu kaznu i nož u leđa servirali onima koji su grad rušili, kroz politiku ili kriminal.
Njihova životna priča prikazana je u HBO dokumentarcu “Breslin and Hamill: Deadline Artists”.
Džimi Breslin
Breslin, dobitnik Pulicerove nagrade 1986, preminuo je pre dve godine u svojoj 88 godini. Bio je neuhvatljiv, otresit, precizan, i surovo pravičan. Jedna od njegovih najznačajnijih reportaža bila je svakako ona u kojoj je napravio ‘obrt’ u ustaljenim perspektivama praćenja važnih događaja.
Pokrivajući temu sprovoda tadašnjeg predsjednika Džona. F. Kenedija, promenio je do tada ustaljenu perspektivu izveštavanja sa važnih događaja. S obzirom da je tada svaki živi novinar pokrivao ceremoniju, i njegovu ožalošćenu suprugu Džeki, Breslin se osvrnuo na čovjeka kojem je pripala “čast” da kopa predsjednikov grob za 3$ po satu, kao i na doktora koji je izvršio obdukciju.
Obojica su bili su “njuške” svog doba. Pit se zabavljao sa Džeki Onazis i Širli Meklejn, dok je Breslin bio kandidat za predsjednika gradskog vijeća. O njegovim sposobnostima i uticaju, govori činjenica da je tokom 70-ih korespondirao sa Dajvidom Berkovicem, poznatim kao “Son of Sam”, serijskim ubicom koji je ostavljao policiji ostavljao pisma u kojima najavljuje ubistva, i objašnjava svoje razloge za ista. Njihove korespondencije su javno objavljivane. Kada je transparentnost u pitanju, nikada se nije dvoumio.
“Rage is the only quality which has kept me, or anybody I have ever studied, writing columns for newspapers”.
Breslin
Pit Hemil
Hemil, koji svoju starost staruje u Bruklinu, više je poetska duša, smiren, u odnosu na Breslinovu ‘dugu jezičinu’ njegov izražaj bio je gotovo transcedentalan. Dugi niz godina borio sa sa alkoholizmom, koji je uspešno prebrodio tokom 70-ih, kada je objavio memoare “Drinking life”.
Skoro je izjavio “ne možete postati reporter koristeći Gugl. On može biti alat. Ali morate da izađete iz kuće”. Dobitnik je mnogobrojnih nagrada, a njemu je među najdražim priznanjim svakako omot 15-og po redu albuma Boba Dilana Blood On The Tracks, na kome se nalazi njegov esej.
Jedno od njegovih spisateljskih i intelektualnih postignuća je i činjenica da je dospio na Nixonovu “listu neprijatelja” pišući beskompromisno i hrabro. U jednoj kolumni ga je opisao gotovo iracionalno intuitivno: “tipično je za čoveka kome je najbliži prijatelj trgovac obveznicama, da nema nikakvu brigu oko načina na koji se izražava”.
Jedan je od četire osobe koji su razoružali Sirhana Bishara, Palestinca koji je 5. juna 1968. ubio senatora Roberta F. Kenedija, njegovog bliskog prijatelja.
“Kao reporter koji luta, čujete priče koje ne možete da potkrepite dokazima, što znači da ne možete da ih stavite u novine. Ali to su odlične priče, koje bih pasionirano beležio nadajući se da ću ih jednog dana objaviti kao kratku priču”.
Hemil
Pisali su za New York Post, Saturday Evening Post, New York Herald Tribune. Hemilov prvi tekst za čuveni “Poust”, završio je na naslovnici. A kako stoje stvari danas?
Godine 1988, The New York Daily News, dom Pita i Džimija, brojao je 400 reportera, urednika. Trideset godina kasnije, ta brojka je pala na 45, a proporcionalno se na taj način smanjila i šansa da dobijemo nove bisere poput njih dvojice.
Posebice danas, jako je važno da svi oni koji se smatraju medijskim poslanicima i reporterima sa glavom i repom, za početak pokušaju da pronađu u sebi makar obrise časti i individualnosti ovih velikana. Kada bi bili iole samokritični, velikoj većini bi se upravo tada završila novinarska profesija. Naravno, vremena se mijenjaju, ali suština ne bi trebala, zato ih se i tako rado sećamo.
Ana Dujam | Vitraž
Pratite nas: https://www.facebook.com/vitraz.net/
Instagram: https://www.instagram.com/vitrazmagazin/
